Voor festival De Tuinmus in de Tolhuistuin (Amsterdam), georganiseerd door de Mus, speelden we een voor de locatie op maat gemaakte versie van WALD.
Tolhuistuin Amsterdam
- WALD
Voor festival De Tuinmus in de Tolhuistuin (Amsterdam), georganiseerd door de Mus, speelden we een voor de locatie op maat gemaakte versie van WALD.
In een voormalig slachthuis in Antwerpen traceren we de reis van onze eiwitten: van sojavelden in Brazilië via Parmaham naar Zuid-Koreaanse marktkramen.
Een choreografie voor een ontwortelde berk, een mimer en 12 katrollen, over de geworteldheid van de mens vanuit filosofisch en biologisch perspectief. Performance WALD tijdens locatieproject Borderline 2014 in samenwerking met De Warande Turnhout, De NWE Vorst Tilburg en Nick Steur.
Beeld: Mirte Slaats
Kaart van het voormalig munitiedepot Nieuw Balingen en een van de mogelijke speellocaties van HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES in Drenthe.
Er zijn geen buitenstaanders in tijden van klimaatcrisis.
We geven vanuit ons ecologische denken over kunst vorm aan de gemeenschappelijke ruimtes van Beyond the Black Box. Hier ondervind je de verandering van het klimaat aan den lijve. Stap in de hitte van onze sauna en koel daarna af met 100 kilo ijs op schoot.
Er zijn vier verschillende installaties en interventies te ervaren uit onze ENERGIE-reeks: ENERGIE no. 1 OLIE, ENERGIE no. 2 IJS, ENERGIE no. 4 WARMTE en ENERGIE no. 5 HITTE. Daarnaast zijn wij de hele festivalperiode aan het werk in de Brakke Grond.
Foto’s: Nick Chesnaye en Maarten Nauw
In een voormalig slachthuis in Antwerpen traceren we de reis van onze eiwitten: van sojavelden in Brazilië via Parmaham naar Zuid-Koreaanse marktkramen.
Theater Na de Dam benadert elk jaar theatermakers met de vraag of zij speciaal voor 4 mei een nieuwe voorstelling willen maken die betrekking heeft op de Tweede Wereldoorlog. In dat kader maakten wij in samenwerking met De Brakke Grond: EN DAAR DAN WEER DE MOEDER VAN.
Als we op 4 mei de Tweede Wereldoorlog herdenken, herdenken we een verleden dat veel van ons niet fysiek hebben meegemaakt. Maar wat als onze lijven zich een verleden herinneren, waar wij niet zelf bij waren? Collectief Walden buigt zich over de jonge biologische discipline ‘epigenetica’, de studie naar hoe omgevingsfactoren onze genen aan- en uitzetten en hoe we dat doorgeven aan de volgende generaties. We doen onderzoek naar de vraag hoe de oorlog die onze oma’s meemaakten letterlijk geschreven staat in onze genen. En daar dan weer de moeder van is een theatrale installatie over hoe de ervaringen van oma Jo (Willemstad, 1918), Annie (Venlo, 1919), Toos (Gemert, 1921), Marianne (Krefeld, 1931) en Marijtje (Enkhuizen, 1932) voortleven in ons, in Amsterdam, in 2017.
Foto’s: Mirte Slaats
Een choreografie voor een ontwortelde berk, een mimer en 12 katrollen, over de geworteldheid van de mens vanuit filosofisch en biologisch perspectief.
Een voorstelling over kantelpunten in ecosystemen en over kantelpunten in het menselijk denken. In samenwerking met Oerol en de Waddenacademie.
Eindregie: Wouter van Elderen
Op het voormalig munitiedepot in Donderen onderzoeken we hoe onze cv’s en warme maaltijden in verband staan met de Koude Oorlog, hedendaagse politieke spanningen en aardbevingen.
Foto’s: Thomas Dolman
Door: Bernke Klein Zandvoort
Ik zal beginnen bij het begin. En dan bedoel ik ook echt het aller-beginste-begin. Naar dat ontzettend kleine, gloeiend hete beginpunt waaruit alles is ontstaan. U, ik en alle energie die er bestaat.
De dag zonder gister, las ik ergens. Stel je voor: ik kijk over mijn schouder terug de tijd in. Een fast back-ward waarmee alles wat nu is, naar links valt terug te lezen tot een beginpunt. Het oeratoom, en in dat oeratoom zat alle energie, alles wat er nu is en ooit zal zijn, met een oneindige dichtheid samengebald.
Als ik me daar een voorstelling van moet maken, zie ik een superdichte, hete massa, als een bol klei waar in plaats van de klei netjes terug te stoppen in de verschillende potjes, alle kleikleuren met elkaar vermengd zitten, zo stel ik het me voor. Of nee, wacht, nog beter: ik zie een afgesloten kamer waarbij de kier onder de deur met een gerolde handdoek is dichtgemaakt. Kasten, stoelen, schemerlampen en de bank staan op elkaar gestapeld, en alle tussenruimtes zijn met dekens gevuld. Daartussen zit ik zelf ook opgevouwen, zoals je dat kan, je lichaam tot een koffer inklappen. Knikkers vullen alle kleine restruimten en in plaats van lucht vullen knikkers dus ook mijn neus- en oorgaten, en tussen mijn vingers werden ordners en stapels papier geschoven en vooruit ook een telefoon, maar dan zonder bereik. En bij dit alles, werkt de verwarming van de kamer mee om de temperatuur tot immense hitte op te drijven.
Dat zou op een gegeven moment onhoudbaar zijn.
En dus kon het niet anders dan uit elkaar knallen.
Toen dat oeratoom uiteindelijk onder hoge druk en vooral heel veel hitte uit elkaar knalde, werd het materiaal in alle richtingen verstrooid. Al die schemerlampen en kasten en stoelen. Ruimte en tijd begonnen te ontstaan, want een explosie schept ruimte en scheppen kost tijd, alsof er een stopwatch begon te lopen en iemand heel langzaam z’n armen opende, na de Big Bang.
Ondertussen blijven die armen openen. Ook nu nog, terwijl ik dit vertel. Het heelal blijft uitdijen en koelt ondertussen af. Want toen de deur van de kamer openging, bleek er een heel huis om de hitte over te verdelen.
Het kan trouwens nooit een knal zijn geweest, die oerknal, hoorde ik laatst iemand zeggen, er was immers nog geen lucht om in trilling te brengen. Het was niets onmiddelijks, niet korts, alleen maar ruis, een langgerekt ‘sjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj’ (eventueel lont) is wat er heeft geklonken, een soort sissen in een te hete pan of een leeglopende ballon. Als je het zo bekijkt is alles dus met een soort van laatste ademhaling begonnen.
The World Without Us
Lees meerHenry David Thoreau
Lees meerIn 2018 speelt HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES in de scheepsbouwloods op de NDSM-werf tijdens Over het IJ Festival. We onderzoeken hoe de kolencentrale in Amsterdam-West in verband staat met bananen, champagneflessen en de bloei van Amsterdam-Noord.
Foto’s: Moon Saris
Op uitnodiging van Het Huis Utrecht hebben we in het kader van Club Eclectique het huis een dag lang overgenomen. Binnen de reeks ENERGIE doen we hier onderzoek naar de oorzaak-gevolgrelaties tussen natuurverschijnselen en ingrepen van de mens. Tijdens de avond namen wij het publiek mee op ontdekkingstocht door Het Huis.
We hebben zes kunstenaars, Zarah Bracht (regisseur), Sam Bachy & Rhian Morris (beeldend kunstenaars), Juul Dekker (scenograaf), Jan van den Berg (lecture performer) en Ed Bahonie (muzikant), uitgenodigd om hun visie te geven op transities binnen het energielandschap. Ze kregen allemaal een begin- en eindtoestand mee, bijvoorbeeld KANTELING en SMELTEND IJS. De eindtoestand van de ene maker was het begin van de ander. Zo ontstond er een kettingreactie, waarbij we door het hele Huis van plek naar plek en van muziek naar beeldend kunstwerk naar choreografie naar lecture performance gingen.
Foto’s: Moon Saris
In HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES proberen we de werkelijkheid terug te voeren tot één principe: warmte. Als mens zoeken we naar – en creëren we – warmte zolang we leven. Dat maakt ons prachtig én tragisch tegelijkertijd. HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES is een ode aan de warmte in al haar verschijningsvormen én een pleidooi voor de mens als actieve schakel tussen oorzaak en gevolg.
Met:
René van Bakel, Alexandra Broeder (eindregie), Juul Dekker (decorbouw), Hella Godee, Seline Gosling, Jente Hoogeveen, Matthijs IJgosse (spreker), Bernke Klein Zandvoort (tekst), Dominic Kraemer (zang), Thomas Lamers, Suzanna van Oers, Matthías Sigurõsson (muziek), Thijs van Vuure, Boaz van Doornik (kleding) en Freek van Zonsbeek.
Co-producenten: Over het IJ Festival en Land Art Contemporary.
Mede mogelijk gemaakt door Amsterdams Fonds voor de Kunsten, Fonds Podiumkunsten en VSB Fonds, Provincie Drenthe, gemeente Noordenveld en gemeente Tynaarlo.
Foto’s: Moon Saris