Collectief Walden

Door: Babeth Fonchie Fotchind

het leven is geen speelplaats, waar je experimenteert 

met wat in het luchtledige zogenaamd 

geen plek mag hebben. wie bepaalt wat waar 

mag bestaan, wanneer iets is afgedaan.

de emaille koekenpan met beschadigde binnenkant,

een lepelsteel ligt verward in de wasbak 

bedenkt of hij zichzelf nog importantie kan geven 

als deurstopper. de scharnieren piepen, doen dat al

geruime tijd.

je steekt een sigaret op en breekt de dag doormidden,

op straat vinden kinderen een lieveheersbeestje 

met gebroken vleugel. het leven is geen speelplaats, toch 

wissel je geheimen uit alsof het flippo’s zijn. hoe duisterder 

het verhaal, hoe groter de waarde van het rondje. 

wat is existentie dan wel, 

wroeten in geconcentreerde aarde, verpotten op 

het tijdstip dat jou uitkomt. de gastarbeiders 

dachten dat hun familie

nakomen mocht, het is al veertig keer 

november geweest en pas nu zijn ze samen 

met hun kinderen 

die met jouw kinderen willen zijn. dit

zijn de zaken waar jij je zorgen aan wijdt 

terwijl je met je benen languit in je plezierboot

door de grachten vaart, zelfs wanneer de vloeibaar

geworden uitwerpselen van je stadsgenoten 

je vertellen dat ze je beu zijn 

ben je verontwaardigd over hoe in de lucht, 

in het troebele water en in de 

groeven van je herenhuis de gevolgen van exotisme

en luiheid zichtbaar zijn. de zon schaamt zich 

voor jouw handen die mouwen

nooit voorbij gaan. werkers komen in vele vormen, 

maar niet in de jouwe. het leven is geen sudoku

op een scherm, alles kun je wissen

doen alsof je nooit fouten maakt. het is ook 

geen klimrek met rubberen mat

om zacht op te vallen.

misschien ben jij degene 

die niet buiten zou mogen spelen.