Op Oerol 2015 gebruiken we de berk uit WALD (Oerol 2014) als brandstof voor het conceptualiseren van onze voorstelling op Oerol 2016. De installatie op het festivalhart bestaat uit een rollend paviljoen dat de boom steeds verder opeet. Zo maken we de potentiële energie uit de boom vrij.
Op het voormalig munitiedepot in Donderen onderzoeken we hoe onze cv’s en warme maaltijden in verband staan met de Koude Oorlog, hedendaagse politieke spanningen en aardbevingen.
Foto’s: Thomas Dolman
Als het landschap verandert en de toekomst op raakt, hoe willen we daar dan nu mee omgaan? Dansen we alles eruit en branden we de toekomst snel, maar vurig, op? Of stoppen we haar weg, zodat we haar zo lang mogelijk bij ons kunnen houden? Of… halen we haar uit haar schuilplaats en knalt zij tien dagen per jaar de wereld in als de zon op haar allerhoogst staat?
Er was een tijd dat de dorpen op de Wadden jaarlijks met zand overspoeld raakten. De eerste reactie was om de dorpen leeg te scheppen, ieder jaar opnieuw. Daarna werd bedacht om bomen te gaan planten, om zo het zand, het eiland, vast te zetten.
Delen van Terschelling zijn verdwenen onder het zand of werden weggespoeld van de kaart door bewegingen van het landschap. Collectief Walden gaat in gesprek met Terschellingers en onderzoekt hoe zij omgaan met het veranderlijke landschap. Met NAU 0000/1000 maakt het collectief een nulmeting: ze legt de vroegere beweging van het landschap vast en zingt deze – in de traditie van het doorgeven van kennis door middel van liedjes en liederen – de toekomst in.
Met deze nulmeting maakt Collectief Walden blauwdrukken van een veranderend landschap als een aanzet tot NAU, een nieuw ritueel voor de eeuwigheid. NAU is een jaarlijks terugkerende rite of passage. Geen coming of age, maar een coming of nature.
Mede mogelijk gemaakt door: Fonds Podiumkunsten, Amsterdams Fonds voor de Kunst en VriendenLoterij Fonds
Foto: Nichon Glerum
Kaart van het voormalig munitiedepot Nieuw Balingen en een van de mogelijke speellocaties van HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES in Drenthe.
Henry David Thoreau
Lees meerJonathan Franzen, The New Yorker
Lees meerDoor: Bernke Klein Zandvoort
Ik zal beginnen bij het begin. En dan bedoel ik ook echt het aller-beginste-begin. Naar dat ontzettend kleine, gloeiend hete beginpunt waaruit alles is ontstaan. U, ik en alle energie die er bestaat.
De dag zonder gister, las ik ergens. Stel je voor: ik kijk over mijn schouder terug de tijd in. Een fast back-ward waarmee alles wat nu is, naar links valt terug te lezen tot een beginpunt. Het oeratoom, en in dat oeratoom zat alle energie, alles wat er nu is en ooit zal zijn, met een oneindige dichtheid samengebald.
Als ik me daar een voorstelling van moet maken, zie ik een superdichte, hete massa, als een bol klei waar in plaats van de klei netjes terug te stoppen in de verschillende potjes, alle kleikleuren met elkaar vermengd zitten, zo stel ik het me voor. Of nee, wacht, nog beter: ik zie een afgesloten kamer waarbij de kier onder de deur met een gerolde handdoek is dichtgemaakt. Kasten, stoelen, schemerlampen en de bank staan op elkaar gestapeld, en alle tussenruimtes zijn met dekens gevuld. Daartussen zit ik zelf ook opgevouwen, zoals je dat kan, je lichaam tot een koffer inklappen. Knikkers vullen alle kleine restruimten en in plaats van lucht vullen knikkers dus ook mijn neus- en oorgaten, en tussen mijn vingers werden ordners en stapels papier geschoven en vooruit ook een telefoon, maar dan zonder bereik. En bij dit alles, werkt de verwarming van de kamer mee om de temperatuur tot immense hitte op te drijven.
Dat zou op een gegeven moment onhoudbaar zijn.
En dus kon het niet anders dan uit elkaar knallen.
Toen dat oeratoom uiteindelijk onder hoge druk en vooral heel veel hitte uit elkaar knalde, werd het materiaal in alle richtingen verstrooid. Al die schemerlampen en kasten en stoelen. Ruimte en tijd begonnen te ontstaan, want een explosie schept ruimte en scheppen kost tijd, alsof er een stopwatch begon te lopen en iemand heel langzaam z’n armen opende, na de Big Bang.
Ondertussen blijven die armen openen. Ook nu nog, terwijl ik dit vertel. Het heelal blijft uitdijen en koelt ondertussen af. Want toen de deur van de kamer openging, bleek er een heel huis om de hitte over te verdelen.
Het kan trouwens nooit een knal zijn geweest, die oerknal, hoorde ik laatst iemand zeggen, er was immers nog geen lucht om in trilling te brengen. Het was niets onmiddelijks, niet korts, alleen maar ruis, een langgerekt ‘sjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj’ (eventueel lont) is wat er heeft geklonken, een soort sissen in een te hete pan of een leeglopende ballon. Als je het zo bekijkt is alles dus met een soort van laatste ademhaling begonnen.
Henry David Thoreau
Lees meer
In HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES proberen we de werkelijkheid terug te voeren tot één principe: warmte. Als mens zoeken we naar – en creëren we – warmte zolang we leven. Dat maakt ons prachtig én tragisch tegelijkertijd. HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES is een ode aan de warmte in al haar verschijningsvormen én een pleidooi voor de mens als actieve schakel tussen oorzaak en gevolg.
Met:
René van Bakel, Alexandra Broeder (eindregie), Juul Dekker (decorbouw), Hella Godee, Seline Gosling, Jente Hoogeveen, Matthijs IJgosse (spreker), Bernke Klein Zandvoort (tekst), Dominic Kraemer (zang), Thomas Lamers, Suzanna van Oers, Matthías Sigurõsson (muziek), Thijs van Vuure, Boaz van Doornik (kleding) en Freek van Zonsbeek.
Co-producenten: Over het IJ Festival en Land Art Contemporary.
Mede mogelijk gemaakt door Amsterdams Fonds voor de Kunsten, Fonds Podiumkunsten en VSB Fonds, Provincie Drenthe, gemeente Noordenveld en gemeente Tynaarlo.
Foto’s: Moon Saris
WARMTE als filosofische dinnershow. Tolhuistuin.
Foto’s: Nichon Glerum
In 2018 speelt HET VERBAND VAN ALLES MET ALLES in de scheepsbouwloods op de NDSM-werf tijdens Over het IJ Festival. We onderzoeken hoe de kolencentrale in Amsterdam-West in verband staat met bananen, champagneflessen en de bloei van Amsterdam-Noord.
Foto’s: Moon Saris
Voor dat er theater was of godsdienst, was er feest. Dag- en Nachtevening werd Pasen, het Meiboomfeest werd Koningsdag, Midzomer werd Sint-Jan, oogstfeesten werden theaterfestivals, Allerheiligen werd Halloween, Midwinter werd Kerst. Feesten zijn zo’n beetje het duurzaamste wat er is. Zelfs na de apocalyps zullen er nog mensen Carnaval vieren of Oud en Nieuw. Feesten zijn tijdcapsules voor cultuur en gewoonten, ze werpen lange lijnen het verleden en de toekomst in. In het HUISFEEST ontwerpt Collectief Walden van de grond af een nieuw feest. Met jou. Wat willen we de toekomst in zingen en dansen?
HUISFEEST is een echt feest en tegelijkertijd een theatraal experiment.
Mede mogelijk gemaakt door: Fonds Podiumkunsten, Amsterdams Fonds voor de Kunst en VriendenLoterij Fonds
Foto: Nichon Glerum / Bewerking: Collectief Walden
Drei Lieder für die Autobahn is a performance in a heated installation. Especially for Flachau, Collectief Walden has developed a song cycle of nostalgia, hospitality, and warmth in the village since the arrival of the Autobahn. For the libretto, residents that are older than the A10 were interviewed, who know the village from before and after the arrival of the Autobahn.
God of Heat Loss – Ever since humanity lost most of its body hair, we are constantly looking for warmth. In clothes. In houses. In wood fire and central heating systems. We have now become so good at generating heat that we use a hundred times as much energy as the first humans. The earth is at our feet. Collectief Walden creates the altar for a new cult in which heat is continuously generated and released into the atmosphere. A ritual invoking the God of heat loss, who must liberate us from redundancy.
photo’s: Anna Vasof
Als het landschap verandert en de toekomst op raakt, hoe willen we daar dan nu mee omgaan? Dansen we alles eruit en branden we de toekomst snel, maar vurig, op? Of stoppen we haar weg, zodat we haar zo lang mogelijk bij ons kunnen houden? Of… halen we haar uit haar schuilplaats en knalt zij tien dagen per jaar de wereld in als de zon op haar allerhoogst staat?
Er was een tijd dat de dorpen op de Wadden jaarlijks met zand overspoeld raakten. De eerste reactie was om de dorpen leeg te scheppen, ieder jaar opnieuw. Daarna werd bedacht om bomen te gaan planten, om zo het zand, het eiland, vast te zetten.
Delen van Terschelling zijn verdwenen onder het zand of werden weggespoeld van de kaart door bewegingen van het landschap. Collectief Walden gaat in gesprek met Terschellingers en onderzoekt hoe zij omgaan met het veranderlijke landschap. Met NAU 0000/1000 maakt het collectief een nulmeting: ze legt de vroegere beweging van het landschap vast en zingt deze – in de traditie van het doorgeven van kennis door middel van liedjes en liederen – de toekomst in.
Met deze nulmeting maakt Collectief Walden blauwdrukken van een veranderend landschap als een aanzet tot NAU, een nieuw ritueel voor de eeuwigheid. NAU is een jaarlijks terugkerende rite of passage. Geen coming of age, maar een coming of nature.
Met steun van: Fonds Podiumkunsten, Amsterdams Fonds voor de Kunst en VriendenLoterij Fonds
In een voormalig slachthuis in Antwerpen traceren we de reis van onze eiwitten: van sojavelden in Brazilië via Parmaham naar Zuid-Koreaanse marktkramen.
Er zijn geen buitenstaanders in tijden van klimaatcrisis.
We geven vanuit ons ecologische denken over kunst vorm aan de gemeenschappelijke ruimtes van Beyond the Black Box. Hier ondervind je de verandering van het klimaat aan den lijve. Stap in de hitte van onze sauna en koel daarna af met 100 kilo ijs op schoot.
Er zijn vier verschillende installaties en interventies te ervaren uit onze ENERGIE-reeks: ENERGIE no. 1 OLIE, ENERGIE no. 2 IJS, ENERGIE no. 4 WARMTE en ENERGIE no. 5 HITTE. Daarnaast zijn wij de hele festivalperiode aan het werk in de Brakke Grond.
Foto’s: Nick Chesnaye en Maarten Nauw
Drei Lieder für die Autobahn is a performance in a heated installation. Especially for Flachau, Collectief Walden has developed a song cycle of nostalgia, hospitality, and warmth in the village since the arrival of the Autobahn. For the libretto, residents that are older than the A10 were interviewed, who know the village from before and after the arrival of the Autobahn.
God of Heat Loss – Ever since humanity lost most of its body hair, we are constantly looking for warmth. In clothes. In houses. In wood fire and central heating systems. We have now become so good at generating heat that we use a hundred times as much energy as the first humans. The earth is at our feet. Collectief Walden creates the altar for a new cult in which heat is continuously generated and released into the atmosphere. A ritual invoking the God of heat loss, who must liberate us from redundancy.
Video: Anna Vasof
In een voormalig slachthuis in Antwerpen traceren we de reis van onze eiwitten: van sojavelden in Brazilië via Parmaham naar Zuid-Koreaanse marktkramen.
Op Oerol 2015 gebruiken we de berk uit WALD (Oerol 2014) als brandstof voor het conceptualiseren van onze voorstelling op Oerol 2016. De installatie op het festivalhart bestaat uit een rollend paviljoen dat de boom steeds verder opeet. Zo maken we de potentiële energie uit de boom vrij.
Al sinds de mens het grootste deel van haar lichaamshaar verloor, zoeken we naar warmte, op honderden manieren, als oplossing voor onze kou.
We zoeken haar als we vanavond thuiskomen en de thermostaat van onze CV omhoog draaien. We zoeken haar als we ons aankleden in de ochtend, of juist uitkleden onder het dons van de nacht. We zoeken haar onder de douche. In de huid van een ander. In het eten dat met zweet wordt verbouwd, met vuur wordt bereid en met honger wordt verbrand.
We zoeken haar in fabrieken en in centrales. Waar de hitte van smeulende kolen en splijtende kernen, wordt opgedreven en tot energie verheven. Die er weer voor zorgt dat onze woningen en universiteiten, onze vliegvelden, concertzalen en ziekenhuizen, helder wit verlicht, als fonkelende sterren afsteken tegen het blauwzwarte gelaat van de nacht.
Maar wat als de oplossing, het nieuwe probleem wordt? Wat als de warmte die we zo begeren, broeiend, verstikkend wordt?
Warmte is een interdisciplinair locatie kunstwerk in de publieke ruimte.
i.s.m. Stichting NDSM en Over het IJ Festival. Mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst en Prins Bernhard Cultuurfonds. WARMTE werd ontwikkeld binnen het project Ferrotopia van Atelier van Lieshout.
WARMTE werd ontwikkeld op de NDSM-werf in Amsterdam Noord op het Ferrotopia terrein van Atelier van Lieshout. De kachel brandde enkele maanden voor diverse evenementen. Collectief Walden verzorgde drie diensten, onder andere tijdens Museumn8 en ADE. Predikers: Joost Oomen (dichter), Fenna Fiction (muzikant), Geert Jan van Oldenborgh (klimaatonderzoeker), Ed Bahonie (muzikant) e.a.
Foto’s: Cassander Eeftinck Schattenkerk
WARMTE als interventie in de publieke ruimte. Brakke Grond.
Foto’s: Nick Chesnaye en Maarten Nauw
Op Oerol 2015 gebruiken we de berk uit WALD (Oerol 2014) als brandstof voor het conceptualiseren van onze voorstelling op Oerol 2016. De installatie op het festivalhart bestaat uit een rollend paviljoen dat de boom steeds verder opeet. Zo maken we de potentiële energie uit de boom vrij.